SELVİ BOYLUM AL YAZMALIM

Sabah oluyordu yine 

Yavaş yavaş aydınlanan güne güneş gelirken 

Gece boyu bakıp kaldığım yıldız veda ediyordu geceye güneşi selamlarken...

İçim geceydi hala, 

Biten bir aşkın, dönmeyen bir sevdanın ardından baka kalan bir aşık gibi baka kaldım güne selam veren yıldıza; 

Sevgimi nakış nakış işlerken yüreğime 

Kırmızı rengime siyahlar katılsa da içimde kalmıştı yine aşkın parıltısı. 

Sevgi emekti; dostluktu belkide 

Senden başka hiç kimsem yokken içimde yara ile düştüm boşluğa 

Peki sonra çıkıp gelecek miydin ki?

Gecenin ardından gelen sabah güneşi gibi...

Peki sen geldiğinde ya ben artık güneşe değilde yıldıza tutunduysam;

Yıldız dertlerime ortak iken; uykusuz gecelerime ortak olmuşken 

Ve beni hiç bırakmadan derdime deva olduysa yinede güneşe dönmeli miydi 

Dünyamı aydınlatan güneşim aslında bir yalansa yine de dönmeli miydi güneşe

Derdime ortak kalan yıldız mı güneşimdi benim 

Gecemi aydınlatan güneşim

Gecelerimde ki mutsuzluklarım ortak olan karanlığımı aydınlatan yıldızım,

Dostum olan, emek veren yıldızım

Güneşi herkes severdi güneşin ihtiyacı yoktu ki sevilmeye

Ama yıldız

Her insanın yok mudur bir yıldızı gökyüzünde

Yüreğimde de kalmalıydı o

Hem gökyüzümde hem yüreğimde...